از اصول بنيادي نوازندگي سازهاي زهي، مضرابي موسيقي ايراني ، آن است كه هيچ گاه نغمه اي (نتي) به صورت تنها اجرا نمي شود .
بلكه هميشه با يك صداي واخوان پشتيباني مي شود (( واخوان عبارت است از اجراي مداوم يك يا چند صدا در طول اجراي قطعه ))
تقريبا" در تمامي سازهاي زهي مضرابي مانند انواع تنبور ، دو تار در موسيقي نواحي معاصر ايران در مناطق مختلف خراسان (شمال شرق )
گلستان(تركمن) مازندران ، كرمانشاه ،آذربايجان ( شرقي و غربي ) آن است . كه همواره يكي از سيمها وظيفه اجراي ملودي و ديگري كه
معمولا"به فاصله چهارم و يا پنجم نسبت به سيم اول كوك شده نقش واخوان را به عهده دارد .
در نوازندگي سه تار معاصر به شيوه قدما نيز مضراب به گونه اي نواخته مي شود كه همواره هنگامي كه سيمي به ارتعاش در مي آيد سيم
بالاي آن نيز به عنوان واخوان به ارتعاش در مي آيد. با اضافه شدن سيم مشتاق در حقيقت سيمهاي سه تار متشكل از سه (( دوتار )) گرديد.
1- سيم اول از جنس فولاد با واخوان سيم دوم از جنس برنج.
2- سيم دوم از جنس برنج با واخوان سيم مشتاق از جنس فولاد.
3-سيم سوم مشتاق از جنس فولاد ، واخوان سيم بم از جنس برنج.
در واقع سيم مشتاق واخوان سيم دوم و سيم بم مي باشد.و جالب اينكه نوع سيمي را كه مشتاق عليشاه انتخاب نمود با عث شده كه هر
جفت از سيمها متشكل از دو جنس سيم فولاد و برنج شود.(تحقيق و بررسي از مجله مقام موسيقايي شماره 41 مهر 86 توسط وبسايت3tar.ir )